Η ΣΥΜΕΤΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ

Ένα συρτάρι διηγείται την ιστορία του.....

                                                                                                                                                

        Φίλες και φίλοι, όλοι εσείς που με βλέπετε και με καμαρώνετε.....
ξέρετε πού ήμουν πριν βρεθώ στα χέρια της Χρυσούλας και πως
ήμουν πριν με μεταμορφώσει;

Εγώ που με βλέπετε ήμουν ένα συρταράκι στο γραφείο
του κυρίου Φίλιππα, σ`ένα συνεργείο για μηχανάκια.
Ο ρόλος μου ήταν να κρατώ στην αγκαλιά μου
όλα τα χρήσιμα έντυπα της δουλειάς τους… τιμολόγια…
αποδείξεις…διάφορα μικροπράγματα, μα η σημαντικότερη αποστολή μου
ήταν, να προσέχω τα χρήματά τους. Τα φύλαγα σαν τα μάτια μου.....
.ποτέ δεν έλειπε ούτε μία δραχμή.

Καμάρωνα πολύ για την εμπιστοσύνη
που μου είχαν....... Οι μέρες
κυλούσαν  όμορφα......είχε
αναπτυχθεί μεταξύ μας μια σχέση
εμπιστοσύνης.....Ώσπου.......ώσπου
οι ανάγκες της δουλειάς αλλάξανε….
και ο χώρος έπρεπε να ανακαινισθεί.
Νέος σύγχρονος εξοπλισμός για
το συνεργείο και φυσικά και ένα νέο
γραφείο για τις ανάγκες της δουλειάς. Έτσι το γραφείο που
με φιλοξενούσε μαζί με κάποια άλλα έπιπλα πήγανε στο υπόγειο.
Πώ! πώ! τρομάρα που πήρα! Μάταια άνοιγα και ξανάνοιγα
τα μάτια μου, δεν έβλεπα τίποτα! Ήταν θεοσκότεινα εκεί κάτω!
Άρχισα να τρέμω….. μ`έπιασε ρίγος από τον φόβο μου και όπως
ήμουν απελπισμένο με πήρανε τα κλάματα….. έκλαψα…. έκλαψα…..
ώσπου ξαφνικά θυμήθηκα κάτι, που είχα ακούσει πως…..  όταν κάνουμε
θετικές σκέψεις και θέλουμε κάτι πάρα πολύ...όλο το σύμπαν συνομωτεί……
Αποφάσισα να το εφαρμόσω.  Άρχισα να σκέφτομαι όμορφες
στιγμές που είχα ζήσει… και όλα αυτά που θα`θελα  να ζήσω….
Όπως… να ξαναδώ το φώς....ν`ακούω φωνές γύρω μου….
η αγκαλιά μου να ξαναγεμίσει μικροπράγματα που θα με ζεσταίνουν....
  και πάνω απ`όλα να ξανανοιώσω χρήσιμο.
Μ`αυτές τις σκέψεις κάτι άρχισε να ησυχάζει μέσα μου,
ένοιωθα πιο ζεστά (παρ`όλο το κρύο και την υγρασία που είχε εδώ κάτω)
κι`όλη αυτή η μαυρίλα και η μοναξιά τώρα μ`ενοχλούσαν λιγότερο.
Έτσι περνούσαν οι μέρες…… Μα... τι είναι αυτό που ακούω;
…. βήματα…. γνώριμα βήματα…. η καρδιά μου φτερουγίζει….
είναι η γυναίκα του μαστρο – Φίλιππα , ψάχνει κάτι στα σκοτεινά
και μουρμουρίζει….¨-που τόχω βάλει εκείνο το συρτάρι….
¨  Εδώ!! Εδώ είμαι!!! πίσω από το χοντρό ξύλινο βαρέλι!!….
Εκεί με είχε βάλει ο κυρ-Φίλιππας και κάθε φορά
που κατέβαινε να γεμίσει το παγουράκι του, από το χοντρό ξύλινο βαρέλι ,
έπαιρνα κι`εγώ μια βαθιά ανάσα… και… ώπ! Όλα άλλαζαν στη στιγμή!
Καλά λένε…¨ οίνος ευφραίνει …...¨¨.¨ ΄Αχ! το γνωρίζω αυτό το άγγιγμα….
τρέμω απ`τη χαρά μου!  –Αυτό είναι το συρτάρι που έχω,
αν σε βολεύει μπορείς να το πάρεις.... .είπε η γυναίκα του κυρ-Φίλιππα,
σε μια άλλη γυναίκα. Εκείνη, με πήρε στα χέρια της , με καλοκοίταξε
και είπε:  Υπέροχο!  Είναι ότι ακριβώς χρειάζομαι.
Μα τι εννοεί;  Για μένα το είπε;  Και πριν καλά-καλά καταλάβω
βρέθηκα σ`έναν παράξενο χώρο…. παντού πινέλα τριγύρω,
μουσαμάδες, κομμένα ξύλα, διάφορα βαζάκια με χρώματα….
στην αρχή νόμιζα πως βρισκόμουνα σε εκκλησία από τις πολλές εικόνες
που είχε τριγύρω….. μετά κατάλαβα ότι ήταν ένα εργαστήριο αγιογραφίας,
ένα χειροτεχνείο.
Όμως εγώ γιατί βρίσκομαι εδώ;  Ποιος θάναι ο  ρόλος μου ακόμα
δεν κατάλαβα.
Κι`αυτή…. η Χρυσούλα…(έτσι λένε την γυναίκα που μ`έφερε εδώ)
τι παράξενος άνθρωπος…. μ`έβαλε  απέναντι στο ράφι και
κάθισε να με κοιτάζει…. και μετά από λίγο που άρχισε να δουλεύει,
κάθε τόσο σταματούσε και με κοίταζε….. θαρρείς και δεν ξανάδε
συρτάρι στη ζωή της!
Θα το κάνω κάδρο έλεγε στον άντρα της, μετά από λίγο άλλαζε γνώμη,
θα το κάνω ζαρντινιέρα και θα βάλω μέσα όμορφα μοσχομυριστά
 λουλούδια, μα και πάλι το μετάνοιωνε, θα το κάνω καθρέφτη τουαλέτας
είπε στα παιδιά της, μα και πάλι δεν την είδα σίγουρη……
Όμως τι είναι αυτά που λέει;  Εγώ ήξερα μέχρι τώρα πως άλλη είναι
η χρήση των  συρταριών….. Καλά είπα εγώ πως είναι παράξενη…..
Έτσι πέρασε μία εβδομάδα.
Μετά με πήρε με έπλυνε με ευωδιαστή σαπουνάδα, με σκούπισε με
μια απαλή πετσετούλα και με ένα κατσαβίδι μου έβγαλε το καπέλο
και το έβαλε στο άνοιγμά μου για μετόπη. Πήρε ένα γυαλόχαρτο
κι`άρχισε να με τρίβει με δύναμη, παρ`όλο όμως που μ`έτριβε αρκετή
ώρα δεν ένοιωσα πόνο, ήξερε να το κάνει με τρόπο…..
Με πήρε και με`βαλε να σταθώ σε ένα τρίποδα,
καβαλέτο νομίζω το λένε….άπλωσε στο τραπεζάκι δίπλα τα χρώματα,
πήρε τα πινέλα κι`άρχισε να με χρωματίζει.
Κάθε τόσο απομακρύνονταν λίγο, με κοίταζε, χαμογελούσε,
ξανάπιανε το πινέλο και σιγοτραγουδούσε:   Μια καλημέρα εί ν`αυτή.....
                                                                    πές την κι`ας πέσει χάμω……

Κάπου εκεί τριγύριζαν κάτι πεταλουδίτσες, χάρηκα μόλις
τις είδα με τα πολύχρωμα φτερά τους…. Αυτές, ένοιωσαν
φαίνεται την χαρά μου και ήρθαν και ακούμπησαν στην αγκαλιά μου.
Η Χρυσούλα απομακρύνθηκε για μια ακόμη φορά, με κοίταξε και
το πρόσωπό της φωτίστηκε….. 
                         Να μην ξεχάσεις να της πείς,
                        μια καλημέρα της ζωής…..  συνέχισε να τραγουδάει…..
Πολύ μου άρεσε αυτό το τραγούδι! Τόσες φορές που
το άκουσα ,το έχω μάθει.
Σε λίγο ήρθε  ο κυρ-Νικόλας (ο άντρας της Χρυσούλας)
πήρε και μου έβαλε κάτι γαντζάκια, του είχα εμπιστοσύνη γιατί
τόνοιωθα ότι δεν ήθελε να μου κάνει κακό.
  Με κρέμασε στον τοίχο, με κοίταξε,
χαμογέλασε και μου είπε: Καλημέρα!
Αν και δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι θα μπορούσα
να φανώ χρήσιμο έτσι κρεμασμένο στον τοίχο…. παρ`όλα αυτά
μου άρεσε που έβλεπα τον κόσμο γύρω μου, από μια άλλη οπτική γωνία….
Λίγο αργότερα άκουσα την Χρυσούλα να συζητά
με την φίλη της  για μια έκθεση με μεταμορφωμένα συρτάρια,
που την διοργανώνει η κυρία Ρένα Χριστοδούλου.
Στην έκθεση  αυτή θα πάρουν μέρος χειροτεχνίτισσες blogger
απ`όλη την Ελλάδα…..
Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από
την πώληση των συρταριών θα διατεθούν για τις ανάγκες
του συλλόγου καρκινοπαθών Μακεδονίας Θράκης.
Τον ήξερε καλά αυτόν τον σύλλογο η Χρυσούλα….
στο παρελθόν τον είχε επισκεφτεί
για να ζητήσει ψυχολογική υποστήριξη και οι άνθρωποι του συλλόγου,
της την πρόσφεραν απλόχερα. Τώρα εξηγείται
ο ενθουσιασμός της να με στολίσει και να με μεταμορφώσει…
Είμαι τόσο χαρούμενο που θα συμετέχω σ`αυτήν την έκθεση...
κάτι με γαργαλάει μέσα μου…...
Στην αγκαλιά μου λέει,...θα μ`εμπιστεύονται να κρατάω
τα κλειδιά του σπιτιού. Θα τους φωνάζω  ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
Και θα τους θυμίζω να χαμογελάνε, γιατί όταν
χαμογελάς όλα γίνονται απλά….
Πώ! πώ! τιμή!  Επιτέλους!  Ξανακέρδισα την αυτοεκτίμησή μου!

                                                            -.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-. 

Ρένα, το συρτάρι είναι δικό σου.....
Μαρία , την ιστορία την έγραψα.... (έκανα ότι μπορούσα) τώρα μένει να ετοιμάσω
το τετραδιάκι που θα την φιλοξενήσει.....